Begin jaren vijftig meldde zich een cabaretier in de Nederlandse theaters die samen met Wim Kan en Wim Sonneveld tot de grote drie van het Nederlands cabaret zou gaan behoren: Toon Hermans. Deze geboren en getogen Limburger was zijn carrière begonnen als revue-artiest en was een groot bewonderaar van de revueartiest Johan Buziau. Vanaf 1953 ging Hermans op zoek naar een nieuwe cabaretformule. En die vond hij.

Het was Toon Hermans die in 1955 de One Man Show introduceerde, naar Frans en Amerikaans voorbeeld. In het programmaboekje van Voor u Eva, zoals het programma heette, meldde hij dat die formule in Frankrijk en Amerika heel gewoon was. Zangers als Maurice Chevalier, Charles Trenet, Gilbert Becaud deden regelmatig een tour de chant; en ook een Amerikaanse artiest als Danny Kaye schrok er niet voor terug om in zijn eentje een hele avond te vullen, zingend en met komische intermezzo’s. En dat ging Toon nu ook doen.

Begeleid door een jazztrio bracht Toon in zijn eentje een avondvullend programma: voor de pauze tien nieuwe liedjes – van Amerikaanse jazz tot Franse chansons: na de pauze een selectie uit zijn oeuvre, een soort ‘best of’, waarbij hij losjes met het publiekging praten. Dat was ook het nieuwe aan Toon Hermans: zijn optredens hadden geen politieke dimensie, hij had ook geen sketches, vertelde geen moppen. Hij wekte de indruk dat hij er maar een beetje op los babbelde.Hij kon eindeloos voortborduren op een bepaald los woord, op een dierengeluid. Of hij vertelde kolderieke verhaaltjes, daarbij puttend uit zijn eigen, deels verzonnen biografie en leunend op een perfecte timing. Een laatste ingrediënt waren de ingetogen, kleine wijsheden en versjes over het leven, het geluk en de liefde. Gebundeld zouden die later in grote oplagen over de toonbank gaan.